به گزارش پایگاه خبری تحلیلی “بابلسرخبر” به نقل از بلاغ، بی‌تفاوتی و ناباوری در مقابل اخبار مربوط به گم شدن بالگرد رئیس‌جمهور در بعدازظهر ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳، کم‌کم جایش را به دلشوره و نگرانی داد. خورشید که دامن‌کشان رفت و نورش از سر شهرها کم شد، ولوله افتاد به دل‌ها. توده مه و غبار متراکم در جنگل‌های ورزقان انگار در مدت کوتاهی به چهارگوشه ایران سرایت کرده بود که آسمان دل‌ها و چشم‌های مردم هم بارانی شده بود.*(دعا و استغاثه مردم برای سلامتی آیت الله رئیسی و همراهان بعد از سانحه سقوط بالگرد)

در دقایق و ساعاتی که در بی‌خبری کش می‌آمدند، دست‌ها به دعا بلند شد. چه نذرها که از دل‌ها نگذشت. چه قربانی‌ها که به نیت سلامتی سرنشینان بالگرد انجام نشد. چه ختم صلوات‌ها و امن یجیب‌ها که روانه آن جنگل تاریک و سرد نشد… صبح روز بعد اما، خبر آسمانی شدن مسافران پرواز اردیبهشت نشان داد این دعای آنها بوده که به هدف اجابت رسیده…

ان‌شاءالله شهید بشی…«آنچه دلمان را بیشتر از همه می‌سوزاند، این است که ما حداقل فرصت نکردیم از حاج آقا رئیسی، دکتر امیرعبداللهیان و باقی سرنشینان آن بالگرد، خداحافظی کنیم و بعد از آن شب تلخ هم که پیدایشان کردیم، حتی نتوانستیم برای آخرین بار، آنها را در آغوش بگیریم»… این، دردِ دل بازماندگان آن سفر بی‌پایان و حسرت تمام یاران شهید رئیسی در دولت سیزدهم است.*(دعای آیت الله رئیسی سر مزار حاج قاسم چه بود؟)

به رغم تمام دلتنگی‌ها و خون دل‌های بعد از آن «سقوط سخت» اما، اطرافیان و دوستان و همراهان آیت‌الله رئیسی با کنار هم گذاشتن نشانه‌ها و اشاره‌هایی که آشکار و پنهان از شهید جمهور دیده بودند، شهادت می‌دهند این، همان پایان زیبایی بود که حاج آقا همیشه آرزویش را داشت. یکی از این نشانه‌ها را رئیس مرکز ارتباطات مردمی نهاد ریاست جمهوری بارها در مراودات آیت‌الله رئیسی دیده و شنیده بود: «آیت‌الله رئیسی دائماً در حرف‌ها و دعاهایش، توفیق شهادت را از خداوند می‌خواست؛ مخصوصاً بعد از شهادت سردار حاج قاسم سلیمانی، مرتب ذکر دعای ایشان، طلب شهادت بود.»

از حجت‌الاسلام احمد صالحی بپرسید، برای خادم مردم، آرزوی شهادت، یک موضوع ظاهری یا یک تعارف مرسوم نبود. مرور روزها و ساعاتی که در همراهی با شهید جمهور گذشت، روی عطش او برای ملحق شدن به شهدا مهر تایید می‌زند: «آنهایی که ارتباط نزدیک‌تری با رئیس‌جمهور داشتند، یادشان هست که جمله «ان‌شاءالله شهید بشی»، از دهان ایشان نمی‌افتاد. درواقع این، یکی از جملاتی بود که آقای رئیسی به‌عنوان تشکر بیان می‌کرد. یعنی وقتی می‌خواست بابت حرکتی یا رفتاری، به دوستان نزدیکش بگوید خیلی ممنونم، می‌گفت: ان‌شاءالله شهید بشی.»*(دیدار آیت الله رئیسی با خانواده‌ شهدای «خان‌طومان» سوریه در پارک موزه دفاع مقدس ساری، ۳روز قبل از شهادت)

به شوخی گفتم: آقا سید! شهادتت مبارک…اما آیا قبل از آن سفر بی‌بازگشت، آیت‌الله رئیسی و همراهان، حرف یا اشاره‌ای به یادگار گذاشته بودند که شاهدی باشد بر اینکه مژده شهادت دریافت کرده‌ بودند؟ لبخندی چاشنی کلمات حاج آقا صالحی می‌شود و در همان حال می‌گوید: «در آخرین سفر استانی، اتفاقی افتاد که هیچ‌وقت از ذهن من پاک نمی‌شود. در سفر مازندران که شد ایستگاه پایانی سفرهای استانی شهید رئیسی، برای بازدید به یک مجموعه نظامی رفته بودیم. آنجا در وسط برنامه، از بلندگوی آن مجموعه اسم یگان شهید «سید مهدی موسوی» را اعلام کردند.

در آن لحظه، شهید سید مهدی موسوی، سرتیم حفاظت رییس‌جمهور که در سانحه بالگرد به همراه حاج آقا رئیسی به شهادت رسید، در ۲، ۳ قدمی من ایستاده بود. آن جمله را که از بلندگو شنیدم، بغلش کردم و به شوخی گفتم: آقا سید! شهادتت مبارک. حاج آقا رئیسی که کمی دورتر از ما بود، مزاح من با شهید موسوی را شنید و لبخندی روی لبش نشست»…

و فقط ۳ روز فرصت لازم بود که یک ملت با قلب‌های شکسته و چشم‌های خیس به خادم خستگی‌ناپذیرشان بگویند «شهادتت مبارک»…

سوخت؛ مثل بهشتی، رجایی و سلیمانی…«شاید تا قبل از ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳، معنای جمله معروف حاج قاسم را خوب درک نمی‌کردیم که می‌گفت: کسی شهید می‌شود که شهید زندگی کرده باشد. اما بعد از شهادت آیت‌الله رئیسی، آن جمله به وضوح برایمان معنا شد چون حاج آقا، مصداق تمام و کمال آن جمله یادگاری شهید سلیمانی بود.»

رئیس مرکز ارتباطات مردمی نهاد ریاست جمهوری در ادامه می‌گوید: «به اعتقاد ما، نام ۴ شهید به هم گره خورده. ما همیشه آنها را با هم یاد می‌کنیم و می‌گوییم: شهید رئیسی، هم شاگرد شهید بهشتی بود، هم همرزم شهید سلیمانی. در سنگر خدمت هم، مثل شهید رجایی بود.و جالب است که هر ۴ شهید، سوختند؛ شهید رجایی و شهید بهشتی به کینه منافقان سوختند. شهید سلیمانی، به کینه استکبار و برای دفاع از مردم ایران و جبهه مقاومت. شهید رئیسی هم در مسیر خدمت به مردم ایران سوخت.حاج آقا صالحی مکثی می‌کند و در پایان می‌گوید: «می‌دانید، نکته ظریفی در این میان وجود دارد. می‌گویند مرگ با سوختن، خاص عشاق است. ادبا و عرفا می‌گویند نهایت عشق، سوختن عاشق در آتش عشق معشوق است. راست می‌گویند. شهید رئیسی عزیز ما هم، مصداق سوختن به عشق مردم، وطن، نظام، انقلاب و رهبر بود»…

انتهای خبر/