به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «بابلسرخبر» به نقل از بلاغ، امام (علیه‌السلام) در این حکمت پرمعنا می‌فرماید «در فتنه‌ها همچون شتر کم‌سن‌وسال باش؛ نه پشتی دارد که بر آن سوار شوند، و نه پستانی که از آن شیر بدوشند»
(قَالَ (علیه‌السلام): کُنْ فِي الْفِتْنَةِ كَابْنِ اللَّبُونِ، لا ظَهْرٌ فَيُرْكَبَ، وَلا ضَرْعٌ فَيُحْلَبَ)
برای روشن شدن محتوای این سخن بسیار پرمعنا، ابتدا باید دو واژه «فتنه» و «ابنِ لبون» را بررسی کنیم:
«فتنه» از مادّه «فتن» در اصل به‌معنای قرار دادن طلا در کوره برای جدا کردن ناخالصی از خالصی است. سپس به‌معنای هرگونه آزمون، بلا، عذاب، شرک، بت‌پرستی، و آشوب‌های اجتماعی نیز به‌کار رفته است. در این‌جا، منظور آشوب‌های اجتماعی است.
«لبون» به شتری گفته می‌شود که به‌دلیل زایمان‌های مکرر، همواره در پستانش شیر است. «ابنِ لبون» به بچه نر چنین شتری اطلاق می‌شود که دو سالش کامل شده و وارد سال سوم شده است؛ نه نیرویی دارد که بر آن سوار شوند و نه پستانی که از آن شیر بدوشند. نه پشتی دارد و نه پستانی. درنتیجه، در آن سن‌وسال، بهره‌ای از آن نمی‌برند.
از این‌جا روشن می‌شود که هدف امام (علیه‌السلام) آن است که انسان در برابر شورش‌های اهل باطل و فتنه‌هایی که ناشی از دشمنی آنان با یکدیگر است، نباید آلت دست این و آن شود؛ بلکه باید خود را دور نگه دارد و به هیچ‌کدام از طرفینی که هر دو اهل باطل‌اند، یاری نرساند.
در این‌گونه موارد، معمولاً هر یک از طرفین فتنه، به سراغ افراد بانفوذ و با‌شخصیت می‌روند تا از نفوذ آن‌ها برای کوبیدن حریف بهره ببرند. در این هنگام، همه افراد، خواه ضعیف باشند یا قوی، باید نهایت دقت را داشته باشند که در دام فتنه‌گران و غوغاسالاران گرفتار نشوند؛ تا نه دینشان آسیب ببیند و نه دنیایشان.
انتهای خبر/
https://www.babolsarkhabar.ir/?p=13749
